نه تومی مانی و نه اندوه ونه هیچ یک از مردم این آبادی...

به حباب نگران لب یک رود قسم،وبه کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،غصه هم می گذرد

آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...

لحظه ها عریانند،به تن لحظه ی خود جامه اندوه مپوشان هرگز...